بیایید قضاوت نکنیم
چرا با این‌که همه ما می‌دانیم قضاوت کردن بر رفتار و گفتار دیگران از زشت‌ترین و آزاردهنده‌ترین ناهنجاری‌های رفتاری ما است؛ اما بیشتر اوقات آگاهانه یا ناآگاهانه مرتکب آن می‌شویم؟ درحالی که اگر هر یک از ما به درستی خود را بشناسد و تاثیر قضاوت‌های نادرست خود را بر زندگی افراد ببیند و این نکته را درک کند که گاهی قضاوت‌های نادرست می‌تواند مسیر زندگی دیگران را تغییر دهد، به طور قطع در قضاوت عجله نکرده و بسیاری از اوقات ترجیح می‌دهد از قضاوت بپرهیزد و انجام این موضوع مهم را به افراد دارای صلاحیت بسپارد.
قضاوت به معنای داوری بین دو نفر، یا به معنای انتخاب بین دو موضوع یا انتخاب یک راه حل از بین راه‌حل‌های متفاوت برای یک مشکل بین فردی یا اجتماعی است و به طور معمول قضاوت از فرهنگ و آگاهی فرد نسبت به موضوع مورد بحث، تفکرات، اندیشه‌ها و اعتقادات وی نشأت می‌گیرد پس میتوان گفت قضاوت محصول تفکر شخصی است و هیچگونه پایه و اصل قانع کننده یا علمی که بتواند نتایج تفکرمان را به طور قطع تایید کند وجود ندارد.
حال میخواهم سوال مطرح کنم چرا باید قضاوت کرد؟لازمه؟اگر قضاوت نکنیم مشکلی پیدا میکنیم؟
به جرات میتوان گفت خیلی اوقات به علت قضاوتی که فقط در ذهن خودمان در مورد کاری یا شخصی کرده ایم باعث میشود دید کاملا منفی نسبت به مخاطب مورد نظر پیدا کنیم.
واقعا باید تفکر کنیم چرا قضاوت.
حرف اخر ←قضاوت +غیبت =اوج حماقت
این طور نییس؟؟؟
